ﺳﻮﺯﯾﺪﻟﯽ ﻣﻮﺭ!
ﺑﺪﻥ ﯾﯽ ﺩﺍﻭﺭ ﻟﻤﺒﻮ ﺳﻮﺯﻭﻟﯽ ﻭ، ﺧﻮﺍﺭ
ﻭﺯﺍﺭ ﭘﺮﺗﮧ ﻭﮦ، ﻧﻮﺭ ﺑﭽﯽ ﯾﯽ ﺩ ﺍﻭ ﺭ ﻟﮧ
ﻟﻤﺒﻮ ﺩﺍﻣﻦ ﺗﺮ ﺳﺎﺣﻠﮧ ﺭﺳﻮﻟﯽ ﻭﻭ، ﺩ
ﻭﺭﻭﺳﺘﯽ ﺑﭽﯽ ﺩ ﻭﯾﺴﺘﻠﻮ ﭘﮧ ﺗﮑﻞ ﮐﯽ
ﻭﮦ، ﺩﻣﺮﮒ ﺗﺮ ﻭﺧﺘﮧ ﻭﺭﻭﺳﺘﯽ ﺑﭽﯽ ﺩ
ﺳﯿﻨﯽ ﻻﻧﺪﯼ ﮐﮍﯼ ﻭ، ﺯﺍﻥ ﯾﯽ ﻟﻮﻟﭙﮧ ﮐﮍ
ﺧﻮ ﺩ ﻭﺭﻭﺳﺘﯽ ﺑﭽﯽ ﺳﺨﮧ ﯾﯽ ﮬﻢ
ﺩﻓﺎﻉ ﻭﮐﮍﮦ، ﺧﻠﮏ ﺩﺍﻭﺭ ﺩ ﻣﮍﮐﯿﺪﻟﻮ ﭘﮧ
ﺣﺎﻝ ﮐﯽ ﻭﻭ، ﺩﺩﯼ ﺻﺤﻨﯽ ﭘﮧ ﻟﯿﺪﻟﻮ ﺳﺮﮦ
ﭨﻮﻟﻮ ﺧﻠﮑﻮ ﻭﯾﻞ ﭼﯽ ﺍﺥ ﻣﻮﺭﯼ! ﺳﻮﻣﺮﮦ
ﻣﮭﺮﺑﺎﻧﮧ ﯾﯽ! ﺯﺍﻥ ﺩﯼ ﺩ ﺳﺮﻭ ﻟﻤﺒﻮ
ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﮍ ﺧﻮ ﺑﭽﯽ ﺩﯼ ﻭ ﮊﻏﻮﺭﻝ. ﭨﻮﻟﻮ
ﺧﻠﮑﻮ ﯾﯽ ﺑﭽﯽ ﻭﻟﯿﺪﻝ ﺭﻭﻍ ﺭﻣﭧ ﯾﯽ
ﻭﯾﺴﺘﻠﯽ ﻭﻭ ﻣﮕﺮ ﻟﮧ ﺧﭙﻞ ﺯﺍﻥ ﻧﮧ ﭘﮧ
ﺧﭙﻠﻮ ﺑﭽﻮ ﮈﯾﺮﮦ ﻣﮭﺮﺑﺎﻧﮧ ﻣﻮﺭ ﯾﯽ
ﺳﻮﺯﯾﺪﻟﯽ ﻭﮦ. ﺩﺍ ﮐﻮﻡ ﺧﯿﺎﻝ ﺍﻭ ﺗﺼﻮﺭ ﻧﮧ
ﺩﯼ ﺑﻠﮑﯽ ﺩ ﻟﯿﺪﻟﻮ ﺳﺘﺮﮔﻮ ﺣﺎﻝ ﺩﯼ. ﺳﮧ
ﻭﺧﺖ ﻣﺨﮑﯽ ﺯﻣﺎ ﺩﻋﻤﮧ ﮐﻮﺭ ﺍﻭﺭ
ﺍﺧﺴﺘﯽ ﻭ، ﺩﺧﺸﺎﮐﻮ ﭘﮧ ﻣﯿﻨﺰ ﮐﯽ
ﺍﻭﺳﯿﺪﻭﻧﮑﯽ ﺩﻏﮧ ﻣﻮﺭ ﭼﯽ ﺯﮦ ﯾﯽ
ﯾﺎﺩﻭﻡ ، ﯾﻮﮦ ﭘﯿﺸﻮ ﻭﮦ، ﺩﭘﯿﺸﻮ ﺩﻭﻣﺮﮦ
ﺳﺘﺮﯼ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺩﯼ ﺗﮧ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﮐﮍﻡ ﭼﯽ ﭘﮧ
ﯾﺎﺩ ﯾﯽ ﻟﯿﮑﻨﮧ ﻭﮐﮍﻡ. ﺭﯾﺸﺘﯿﺎ ﺩﮦ ﭼﯽ ﻣﻮﺭ
ﻣﻮﺭ ﻭﯼ! ﮬﺮﮦ ﻣﻮﺭ ﺩﺑﭽﻮ ﭘﮧ ﻏﻢ ﮐﯽ
ﮈﻭﺑﮧ ﻭﯼ، ﺍﯼ ﮐﺎﺵ! ﭼﯽ ﺑﭽﯽ ﮬﻢ ﺩ
ﻣﯿﻨﺪﻭ ﺧﯿﺎﻝ ﻭﺳﺎﺗﯽ ﯾﺎ ﺍﻟﻠﮧ ﺩ ﭨﻮﻟﻮ ﺳﺮﮦ
ﺩﺍ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﯽ ﭼﯽ ﺩﻣﯿﻨﺪﻭ ﻗﺪﺭ
ﻭﮐﮍﯼ.
)ﺍﻣﯿﻦ )
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر